“การบูชาบุคคลผู้ควรบูชา เป็นมงคลอย่างยิ่ง” (มงคลสูตร)

“การบูชาบุคคลผู้ควรบูชา เป็นมงคลอย่างยิ่ง” (มงคลสูตร)

การบูชา คือ การแสดงออกในลักษณะของความเลื่อมใสศรัทธา มีการยกย่องเชิดชูทั้งทางกาย วาจา และใจ ด้วยความนอบน้อมทั้งต่อหน้าและลับหลัง การแสดงต่อหน้าเป็นการแสดงออกถึงความเคารพและตระหนักในคุณธรรมความดีของบุคคลที่เราบูชาอย่างจริงใจ ส่วนการแสดงอาการบูชาลับหลังเป็นการเตือนใจตัวเราเอง ให้ผูกใจไว้กับคุณธรรมอันสูงส่งของท่าน ก่อให้เกิดความรู้สึกอยากจะฝึกตัวให้ได้อย่างท่าน เป็นการยกใจของเราให้สูงขึ้นเรื่อย ๆ การบูชาเป็นกุศโลบายในการฝึกฝนใจที่ยังหยาบกระด้าง ยังไม่อาจยอมรับคุณธรรมของใคร ให้กลับกลายเป็นผู้มีอัธยาศัยอ่อนโยน ใจละเอียดอ่อนและนุ่มนวลตามท่านด้วย

โดยเฉพาะการได้บูชาบุคคลผู้ควรบูชาผู้กระทำการบูชาย่อมได้รับสิ่งที่เป็นสิริมงคลเข้ามาสู่ตัว เพราะผู้บูชาย่อมได้รับการบูชาตอบการเลือกนับถือและบูชาบุคคลผู้ควรบูชากราบไหว้ ซึ่งเปรียบเสมือนวีรบุรุษในหัวใจของเรานั้น ควรจะเป็นผู้อุดมไปด้วยศีล สมาธิ ปัญญา เพราะถ้าหากบูชาโดยไม่ใช้ปัญญาก็จะกลายเป็นความงมงาย

บุคคลผู้ควรบูชา คือ บุคคลที่มีคุณธรรมความดีควรค่าแก่การระลึกนึกถึงตั้งแต่เป็นผู้อุดมไปด้วยศีล สมาธิ ปัญญาคือ มีกาย วาจา ใจบริสุทธิ์ ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร เป็นผู้มีจิตใจมั่นคง ประกอบไปด้วยความเมตตา และมีปัญญาสามารถชี้เส้นทางในการดำเนินชีวิตได้อย่างถูกต้องและปลอดภัยบอกเส้นทางสวรรค์ นิพพาน ให้แก่เราได้อีกด้วยถ้านำใจไปวางไว้กับผู้ที่ควรบูชาอย่างนี้แล้วเชื่อมั่นและวางใจได้แน่นอนเลยว่า เราจะพบกับความสุข ความสำเร็จ และสมปรารถนาในทุกประการ