ชีวิตต้องสู้...เกิดมาก็ต้องสู้

ชีวิตต้องสู้...เกิดมาก็ต้องสู้ สู้กับโชคชะตา ทุกคนต้องสู้หมด ไม่มีใครไม่เคยสู้เลย แม้แต่คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตที่เราได้เห็น กว่าจะมีวันนั้นได้ ก็ต้องผ่านการต่อสู้มาตั้งเท่าไหร่

นางเป็นลูกสาวของเศรษฐีที่ร่ำรวยมาก มีทรัพย์มากถึง 40 โกฏิ นอกจากนี้นางยังมีรูปร่างหน้าตาที่สวยงามสวยมากจนบิดาไม่อยากให้ใครมาสู่ขอ จึงได้สร้างปราสาท 7 ชั้น ให้อยู่อาศัยพร้อมกับบริวาร เมื่ออายุ 16 ปี ได้พบรักกับทาสหนุ่มที่ปราสาทนั้น ทั้ง 2 คน ได้ครองรักกันอย่างเงียบๆ จนกระทั่งวันหนึ่งมีเศรษฐีมาสู่ขอนาง นางและแฟนหนุ่มจึงได้ตัดสินใจพากันหนีไป นางปลอมตัวเป็นคนใช้ นุ่งผ้าเก่าๆ เอาฝุ่นมายีผม และได้หนีเข้าไปอยู่ในป่า อาศัยอยู่ ณ กระท่อมที่ยากลำบาก เมื่อเวลาผ่านไปนางเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา เมื่อครรภ์แก่จึงได้ปรึกษากับสามีว่า อยากจะกลับไปคลอดลูกที่บ้าน แต่สามีนางไม่ให้กลับเพราะเกรงกลัวว่าจะถูกลงโทษจากการที่หนีออกมาจากบ้าน จนกระทั่งถึงเวลาใกล้คลอด นางตัดสินใจเดินทางกลับบ้านและได้คลอดลูกระหว่างทาง สามีตามกลับมาได้ ต่อมานางตั้งครรภ์อีก และตัดสินใจหนีสามีกลับไปคลอดลูกที่บ้าน แต่ไม่ทันเหมือนเดิม ระหว่างทางนางเกิดปวดท้องขึ้นมา บังเอิญว่าวันนั้นฝนตก พายุเข้า สามีวิ่งตามมาทัน จึงให้สามีออกไปหาฟืนมาเพื่อก่อกองไฟและสามีได้ถูกงูเห่ากัดจนเสียชีวิต ทันทีที่คลอดลูกเสร็จ นางได้จูงมือลูกและอุ้มทารก ออกเดินตามหาสามี จึงพบศพของสามีนอนอยู่ นางเสียใจมากและจึงได้ตัดสินใจพาลูกเดินทางกลับบ้าน จนกระทั่งไปถึงลำธารแห่งหนึ่ง ที่มีน้ำเชี่ยวมาก เพราะว่าตอนกลางคืนเกิดฝนตกหนัก นางต้องเดินทางฝ่ากระแสน้ำไป โดยให้ลูกคนโตรออยู่ฝั่งนี้ ส่วนลูกคนเล็กอุ้มไปวางรอไว้อีกฝั่ง หลังจากวางทารกไว้แล้ว นางกลับมารับลูกอีกคน เดินมาถึงกลางน้ำ มองเห็นเหยี่ยวตัวหนึ่งกำลังบินมาโฉบทารกเพราะเข้าใจว่าเป็นก้อนเนื้อ นางยกมือขับไล่ แต่เหยี่ยวมองไม่เห็น ส่วนลูกที่อยู่อีกฝั่งพอเห็นนางยกมือ ก็เข้าใจว่ามารดานั้นเรียกตนเอง จึงได้ก้าวลงไปและถูกกระแสน้ำพัดพาหายไป ปฏาจารา เสียใจมาก เดินกลับไปขึ้นฝั่ง ร้องไห้ แล้วเดินทางเพื่อกลับไปที่บ้าน เพื่อหา บิดา มารดาและพี่ชายของตน นางเดินทางไป ก็พูดเพ้อบ่นไปว่า.... “สามีตายในทางเปลี่ยว ลูกคนเล็กถูกเหยี่ยวคาบไป ลูกคนโตหายไปในกระแสน้ำต่อหน้าต่อตา” เดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงเรือนของเศรษฐีและสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า ก็ได้ทราบว่าลมพายุได้พัดเอาเรือนนั้นถล่มลงมา บิดา มารดาและพี่ชาย ได้เสียชีวิตในซากปรักหักพังนั้นแล้ว ความเสียใจได้บังเกิดอีกครั้ง นางไม่อาจตั้งสติได้ ทันใดนั้นก็สลัดผ้านุ่งทิ้งทั้งหมด บ่นเพ้อเดินไปที่วัดพระเชตะวัน เมื่อประชาชนเห็นนางต่างพากันบอกว่าเป็นคนบ้า ไม่ให้นางเข้ามา พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเห็นดังนั้นก็ตรัสว่า ปล่อยให้นางเข้ามาเถิด นางเดินเข้าไปล้มลงต่อหน้าพระพักตร์ พุทธองค์จึงทรงตรัสว่า ปฏาจาราเธอจงฟื้นคืนสติได้ ณ บัดนี้ นางได้ฟื้นคืนสติ ทันใดนั้นก็มีคนโยนผ้ามาให้นุ่ง พระสัมสัมพุทธเจ้าท่านเลยทรงถามว่า เกิดอะไรขึ้น นางได้กราบทูลไปว่า...สามี ลูก บิดามารดาและพี่ชายได้เสียชีวิต ตอนนี้นางรู้สึกเศร้าเหลือเกิน พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงได้ทรงแสดงธรรมเทศนา อริยสัจ 4 ความเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป ของสรรพสัตว์และสรรพสิ่งทั้งหลาย เมื่อได้ฟังดังนั้นนางก็ได้บรรลุเป็นพระโสดาบันและได้บวชเป็นภิกษุณี จนวันหนึ่ง เข้าไปทำความสะอาดในโบสถ์ ได้ตักน้ำราดลงไป เมื่อราดแล้ว น้ำไหลซึมลงดิน พอตักและราดลงอีก น้ำก็ซึมหายลงไปในดินอีก ดังนั้นนางจึงได้ข้อคิดว่า ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้ สั้นยาวต่างกัน บางคนอายุยืน บางคนอายุสั้น เหมือนสายน้ำที่ซึมลงดิน ครั้งแรกก็ซึมลงไปได้น้อย ครั้งที่สองก็ซึมต่อไปได้อีก เมื่อคิดได้แบบนั้นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ไปปรากฏอยู่ตรงหน้าและได้แสดงพระธรรมเทศนา เมื่อได้ฟังธรรมเสร็จ นางก็ได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ทันที จากคนที่มีครบทุกอย่าง สุดท้ายไม่เหลืออะไร สิ่งที่จะเอามาเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจได้ในเวลานั้น ไม่มีเลย หากวันหนึ่งเราทุกคนตกอยู่ในสภาพนี้ วันที่เราหมดลมหายใจ วันที่เราละจากกายหยาบไป เราจะมีสภาพที่ต่างจากนี้หรือไม่? เพราะวันหนึ่งเราต้องจากคนที่เรารักไป คนที่ทำใจไม่ได้ จิตจะไม่ปลอดความกังวล บุญจะส่งผลได้ไม่เต็มที่ หากทำความเข้าใจกับเรื่องเหล่านี้ก่อน ว่าวันหนึ่งเราจะต้องจากสิ่งที่รักไป สุดท้ายแล้วสิ่งที่เราหา หรือว่าสิ่งที่เราเหนื่อยเพื่อเอามาเลี้ยงกายหยาบ มันสามารถนำเอามาใช้ได้แค่ชาตินี้เท่านั้น แต่ว่าเราอย่าลืมสั่งสมบุญ เพราะตายไปกี่ภพกี่ชาติ บุญจะตามติดตัวไปตลอด บุญ สามารถทำได้ 3 ทาง ได้แก่ ทางกาย วาจาและใจ ซึ่งประกอบไปด้วยบุญกิริยาวัตถุ 3 ประการ คือ ทำทาน รักษาศีล และเจริญสมาธิภาวนา