ตอนยายไปบวชเป็นชี อยู่ที่วัดปากน้ำ ผมจะเรียกยายติดปากว่า "แม่คุณ" ยายผมมีความศรัทธา ในหลวงพ่อวัดปากน้ำมาก เพราะหลวงพ่อทำให้ยายหายจากผีเข้าสิง สมัยนั้นวัดยังไม่เจริญ แม้แต่บริเวณก็ไม่มาก ไม่เจริญเท่าปัจจุบัน เมื่อยายบวชเป็นชี ตอนนั้นผมมีอายุประมาณ5ขวบ แม่มณีก็พาผมมาเยี่ยมยายที่วัดอยู่เป็นประจำ แม้ผมจะยังเป็นเด็กก็ตามแต่ก็มาวัดปากน้ำบ่อยๆ บ้านอยู่ที่ดำเนินสะดวก นั่งเรือมาจากดำเนินสะดวก สมัยนั้นเรียกกันว่า "เรือแดง" นั่งเรือแดงมาจนถึงบางยาง แล้วก็ต่อเรือจากบางยาง มาขึ้นที่กระทุ่มแบนใกล้มหาชัย แล้วต่อรถยนต์มาลงตลาดพลู ใช้เวลาเดินทางจากบ้านมาถึงวัดก็ประมาณ 1 วัน ออกจากบ้าน 8 โมง เช้า มาถึงวัดปากน้ำทุ่มกว่าถึง 2 ทุ่ม
พอตอนอายุ 10 ขวบ จำได้ว่าแม่เอาผ้าป่ามาทอดด้วย ปีหนึ่งก็มาทอดครั้งหนึ่ง ตอนออกพรรษา ทางวัดก็จะมีการตักบาตรเทโวฯ วันนั้นหลวงพ่อท่านก็จะเปิดโลก คนก็จะมาสักการะบูชามาเวียนเทียน หลวงพ่อท่านก็จะเทศน์เปิดโลกให้เทวดาและมนุษย์มาฟัง วันนั้นใครที่มีสมาธิกล้า มองขึ้นไปบนฟ้าก็จะเห็นเทวดารอบไปหมด มีคนเห็นกันเยอะ
ต่อมา ผมก็ได้รับพระของขวัญกับหลวงพ่อ พอรับเสร็จ หลวงพ่อท่านก็จะสอนวิชชาธรรมกาย เราก็ปฏิบัติตามท่าน มีอยู่ครั้งหนึ่งผมทำพระของขวัญหาย เพราะซนไปโดดน้ำเล่นในคลองแถวบ้านทำให้พระละลายหายไป ผมร้องไห้เสียใจ ธรรมะที่ได้ก็หาย และเมื่อกลับไปหายายที่วัดปากน้ำ จึงไปขอพระของขวัญหลวงพ่อใหม่ ท่านไม่ให้ท่านให้นั่งสมาธิอย่างเดียวหาพระในตัวแทน ท่านบอกพระบรรจุเข้าไปแล้วในตัว นั่งให้เห็น เรานั่งยังไง ก็ไม่เห็น หลวงพ่อบอกว่าถ้าเห็นให้บอกนะ พอวันหนึ่งผมเห็น ผมก็ไม่บอก หลวงพ่อท่านก็มาทักว่า เอ็งได้แล้วนี่หว่าไม่ยอมบอก ทีนี้พอแม่ไปๆมาๆที่วัดบ่อยเข้า แม่ก็อยากให้ผมบวช พอจบป.4 แม่ก็ให้บวชเลย ตอนนั้นอายุ 14 ปี (พ.ศ.2496) โตแล้วจำทางได้ สามารถเดินทางมาวัดคนเดียวก็ได้ ตอนก่อนที่จะบวช หลวงพ่อท่านก็เรียกเข้าไปนั่งสมาธิในโบสถ์ แล้วท่านก็ถามว่า เป็นอย่างไรบ้างตอนนี้ จิตถึงไหนแล้ว ไหนเล่าให้หลวงพ่อฟังสิ เราก็รายงานให้ท่านฟัง
ก่อนเข้าพรรษา 2 วัน ก็บวชเป็นสามเณร พอบวชแล้ว หลวงพ่อก็ให้เข้าไปทำวิชชา ในโรงงานทำวิชชา โรงงานทำวิชชาจะเป็นห้องเล็กๆ ไม่ใหญ่ มีพระนั่งอยู่ 2-3 แถว มีเณรนั่งอยู่ 2 แถว มีห้องของหลวงพ่ออยู่อีกห้องหนึ่งตรงกลาง ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นห้องของแม่ชีมองไม่เห็นกัน มีฝากั้นได้ยินแต่เสียง จะมีช่องให้ได้ยินเสียงของหลวงพ่อ พระจะมองเห็นหลวงพ่อ แต่แม่ชีไม่เห็น
หลวงพ่อท่านก็จะสั่งให้ใช้ธรรมกาย แก้ไขทุกข์มนุษย์ รื้อสัตว์ขนสัตว์ รบกับมาร เราต้องรบกับมาร ไม่ชนะไม่ได้ เราต้องเอาชนะให้ได้ ทำกันตลอดเวลา ได้พักตอนช่วงฉันเช้ากับฉันเพล พอบ่าย 4 โมง หลวงพ่อท่านก็เรียกเข้าโรงงานทำวิชชาต่อ ทำกันอย่างนี้ทุกวันไม่เคยขาด โดยเฉพาะ ฝั่งแม่ชีจะเข้ากะ หมุนเวียนกันตลอดเวลา
Cr : สิงหล เพจบุคคลยุคต้นวิชชา
บทความจากหนังสือบุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 33 (เรื่องเล่าโดย พระเตชวัน อาภากโร)
คลิกฟัง File เสียง บุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 33
ไม่มีความคิดเห็น