ค้นหาบล็อกนี้

Page Nav

HIDE

Grid

GRID_STYLE

Hover Effects

TRUE

Gradient Skin

{fbt_classic_header}

Update News:

latest

เล่าเรื่องหลวงพ่อวัดปากน้ำ จากบทความหนังสือบุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 39

เล่าเรื่องหลวงพ่อวัดปากน้ำ จากบทความหนังสือบุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 39

ใต้ร่มบารมีหลวงพ่อ

"อาตมาเกิดปี พ.ศ. 2483 เมื่อก่อนเป็นเณรตัวเล็กๆ จบชั้นป.4 บ้านเกิดเมืองนอนอยู่จังหวัดนครราชสีมา อำเภอพิมาย บ้านท่าหลวง คือมันมีเรื่องมหัศจรรย์สมัยที่หลวงพ่อวัดปากน้ำ ยังมีชีวิตอยู่นั้นท่านมีเมตตาเลี้ยงดูพระเณร แล้วก็กระจายชื่อเสียงความเมตตาไปทั่วประเทศไทยทั่วโลกก็ว่าได้

อาตมาเป็นผลิตผลองค์น้อยๆองค์หนึ่ง ซึ่งมีบุญเกี่ยวพันกับหลวงพ่อมา โดยที่ไม่ได้รู้จัก ไม่ได้มากรุงเทพฯเลย อยู่ในป่าในดงห่างไกลความเจริญ มีแต่พระที่มาปฏิบัติธรรมกาย อยู่ที่วัดปากน้ำเป็นพระธุดงค์ จะมีพระทั่วประเทศมาปฏิบัติธรรมสายธรรมกายของหลวงพ่อวัดปากน้ำที่หลวงพ่อรับผิดชอบสอนอยู่แล้วกลับไปประพฤติปฏิบัติ แล้วองค์นี้ก็เหมือนกันกลับไปนครราชสีมา

อาตมาตอนนั้นจบชั้นป. 4 บวชเป็นสามเณรเรียบร้อยแล้ว เห็นมีลักษณะดี พระธุดงค์เลยบอกว่า "สามเณรอยากศึกษาเล่าเรียนก็ให้ไปวัดปากน้ำภาษีเจริญนะ ตลาดพลูนั่นแหละไปไม่ยากหรอก นครราชสีมาไปหัวลำโพงเอง"

อาตมาก็ไม่เคยมา เป็นเณรยังเด็กด้วยแต่ด้วยบุญบารมีของหลวงพ่อวัดปากน้ำ มีฤทธิ์มีเดช ท่านสามารถทำให้อาตมาตัดสินใจโดยที่เป็นเด็ก แปลกเหมือนกันปุ๊บปั๊บก็บอกว่าจะไปหาหลวงพ่อวัดปากน้ำใครห้ามก็ไม่ได้ ซึ่งมันเป็นประสบการณ์ที่แปลกไม่มีใครเขาทำกัน ซึ่งบารมีและแรงดลใจของท่าน ท่านคงจะรู้ว่าเราคงมีประสิทธิภาพ จะช่วยงานพระศาสนา ช่วยงานหลวงพ่อ ช่วยกู้เกียรติชื่อเสียงหลวงพ่อ และช่วยกู้พระศาสนาด้วย ก็ตัดสินใจขึ้นรถไฟจาก อ.พิมาย มาที่ จ.นครราชสีมา

ตอนนั้นปี พ.ศ.2495 อายุ 12 ปีนั่งรถไฟ มาถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง เราก็ไม่เคยนั่งแต่ด้วยบารมีของท่านคุ้มครองมา คอยปกป้องกัน จนกระทั่งมาถึงหัวลำโพงก็ 5 โมงเย็น ไอ้เราก็ไม่เคยไปต่างจังหวัด ไม่เคยออกจากบ้าน ไม่รู้จะไปไหน พอลงจากหัวลำโพงแล้ว พอดีท่านก็ดลบันดาลให้พระชื่อว่าพระมหามาโนช ซึ่งไม่รู้ว่าท่านมรณะหรือยังตอนนี้ ท่านเดินผ่านมา เราก็บอกท่านว่า "หลวงพี่ สิไปไสเล่า" พูดภาษาโคราช ท่านก็บอกว่า "จะไปวัดปากน้ำ" นี่มันมหัศจรรย์เกิดขึ้นแล้ว

เราก็จะไปวัดปากน้ำ หลวงพี่ก็จะไปวัดปากน้ำเห็นไหมนี่ หลวงพ่อท่านดลบันดาลให้ เราก็บอกว่า "ผมขอไปดาวหวัด ขอไปด้วยได้ไหมครับ" พูดภาษากรุงเทพก็ไม่เป็นตอนนั้นใช้ภาษาอีสาน ภาษานครราชสีมาซึ่งมันเป็นไทยเบิ้ง มันก็ไม่ใช่ไทยแล้วก็ไม่ใช่ภาษาลาว เราคงเข้าใจกันดี หลวงพี่ก็บอกว่า "ไปซิ ไปเณร ไปด้วยกันเลย" ท่านก็รับไป

Cr : สิงหล เพจบุคคลยุคต้นวิชชา
บทความจากหนังสือบุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 39 (เรื่องเล่าโดย พระดร.มหาทวนชัย อธิจิตโต)
คลิกฟัง File เสียง บุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 39

ไม่มีความคิดเห็น