ค้นหาบล็อกนี้

Page Nav

HIDE

Grid

GRID_STYLE

Hover Effects

TRUE

Gradient Skin

{fbt_classic_header}

Update News:

latest

เล่าเรื่องหลวงพ่อวัดปากน้ำ จากบทความหนังสือบุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 36

เล่าเรื่องหลวงพ่อวัดปากน้ำ จากบทความหนังสือบุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 36

เรื่องของสมาธินั้นหลวงพ่อท่านจะย้ำอยู่เสมอว่า ให้หยุดอยู่ในหยุด นิ่งให้นิ่งอยู่ในนิ่งนะ วิชชาธรรมกายนี้ไม่ใช่วิปัสสนึกนะ นี่วิปัสสนากัมมัฏฐาน ใช้จิต ไม่ได้ใช้ตา คือเราต้องทำจิตให้บริสุทธิ์และขาวสะอาด ถ้าเรามีจิตกังวลอยู่ ดวงนั้นก็จะไม่แจ่ม ไม่แจ้ง แล้วไม่แทงตลอด ข้างในกายเราจะมีกายในกาย เข้าไปเรื่อยๆ ผ่านดวงไปตั้งแต่ปฐมมรรค ดวงศีล ดวงสมาธิ ดวงปัญญา ดวงวิมุตติ ดวงวิมุตติญาณทัสนะ จนกระทั่งไปเจอกายธรรม พุทธรัตนะ เกตุดอกบัวตูมใสเป็นเพชร

หลวงพ่อท่านบอกว่า จะทำบุญได้มากก็ต้องอาศัยกายมนุษย์หยาบมนุษย์ละเอียดเท่านั้น ถ้าเราเป็นกายทิพย์ เราจะทำบุญได้น้อย ต้องอาศัยบุญจากคนอื่น ท่านสอนว่าก่อนที่เราจะดับจิต เราจะทำยังไง ตอนจะดับจิต ตอนเป็นหัวเลี้ยว หัวต่อ ตรงนี้ เราจะทำยังไง

ท่านจะเน้นว่า อย่าลืมสติเป็นที่สุด หมายถึงสติที่เรามีอยู่ เวลานี้พอใกล้หัวเลี้ยวหัวต่อจะขาดแหล่ไม่ขาดแหล่ ท่านจะให้ภาวนาสัมมาอะระหังๆ แล้วให้เอาจิตไปมองอยู่ในดวงธรรมแล้วดวงธรรมจะพาออกไปตามฐานต่างๆ

ผมบวชอยู่วัดปากน้ำ พอครบพรรษาแล้ว ถึงกลางเดือน 12 ก็ลาสึก บวชอยู่แค่พรรษาเดียวเพราะยังเด็ก อดข้าวเย็นไม่ไหว กลัวจะทำผิด แต่แม่ไม่ให้สึกนะ แต่เราไม่เอา พอสึกมาไม่นานตอนอายุ 17 เราต้องฉีดยามะม่วง ฉีดเข้าไปมันก็เข้าจมูก แล้วก็ต้องเข็นเรือ 11 ศอก เข็นจากในบ้านไปข้างนอกคนเดียว ตอนเอาเรือลงไม่เท่าไหร่ แต่ตอนเอาเรือขึ้นนี่สิดันสุดแรงเลย วื้ดเดียว มันก็เป็นลมแล้วชักไป แม่ก็ไม่อยู่บ้าน ทีนี้วิญญาณเราก็ออกจากร่างไป ตอนนั้นเราเข้าร่างไม่ได้ เหมือนมีอะไรมากั้นอยู่ ออกจากร่างแล้วก็ลงบันไดไป เป็นบันไดไม้ไผ่ ร้องไห้ไปก็เดินไปตามทางสลัวๆ ไม่มืดแต่ก็ไม่สว่าง

เดินไปไกลไม่มีใครเลย เดินไปคนเดียวถึงป่าใหญ่ ป่าใหญ่ก็โอ้โฮมืด ทีแรกกว่าจะเข้าไปได้ก็กลัวไม่กล้าเข้า หันหลังกลับมาก็ไม่กล้ากลับ กลับไปก็พึ่งอะไรไม่ได้ในใจเราคิดอย่างนั้น จึงมุ่งหน้าเดินต่อไปทั้งๆที่ไม่อยากไป แต่กลับไม่ได้เพราะไม่มีทางกลับ เหมือนกับว่าพอเดินผ่านมาแล้ว ทางตันเลย ตอนที่เราเดินมามันไม่ตัน มันโปร่ง แต่ทีนี้พอหันกลับไปมันปิดทางเดินเรามิดเลย มีแต่ทางข้างหน้าให้เดินต่อไป แต่ก็มืดนะ มองเห็นแสงจากใบไม้ ต้นไม้ใหญ่มาก 10 คนโอบยังไม่รอบเลยสูงใหญ่รากก็ยาว เป็นสิ่งที่เราไม่เคยเห็น เพราะไม่ใช่คนอยู่ป่า

เดินไปสักพักก็เจอแม่น้ำใหญ่ซึ่งกว้างและยาวมาก มองไม่เห็นฝั่ง เราก็สังเกตจากสิ่งที่ใกล้ตัวเราว่าทำไมหนอ ถึงเป็นอย่างนี้ ทำไมถึงมาตรงนี้ แต่ก็เอ๊...เราอยู่ตรงนี้ไม่ได้แน่ เราต้องข้ามน้ำ แต่น้ำนี่ไกลลิบเลย ปกติแม่น้ำใหญ่ต้องมีริ้วมีคลื่น แต่นี่ไม่มีเลยนิ่งสนิท

มองไปในน้ำเห็นถึงดินเลย ปลาก็ว่ายไปมาปลาตัวใหญ่ๆทั้งนั้น เราก็ก้าวขาจะข้ามไป แต่ก้าวไปได้ขาเดียวเท่านั้น พอก้าวไปปุ๊บก็ได้ยินเสียงเด็กตะโกนก่อนเลยว่า กลับมาก่อนๆ เราก็แปลกใจว่าในป่านี้มีคนอยู่ด้วยหรือก็หันไปดู เห็นเด็กมาก่อน

เด็กกลับพูดว่ากลับมาก่อนท่านยังไม่หมดเสบียง แล้วก็เจอกับพระธรรมกายมีเกตุดอกบัวตูมใสเลย พอเจอองค์พระธรรมกาย เจอหลวงพ่อ ท่านก็บอกว่า กลับไปก่อน เพราะเรายังไม่หมดเสบียง

Cr : สิงหล เพจบุคคลยุคต้นวิชชา
บทความจากหนังสือบุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 36 (เรื่องเล่าโดย พระเตชวัน อาภากโร)
คลิกฟัง File เสียง บุคคลยุคต้นวิชชา ตอนที่ 36

ไม่มีความคิดเห็น