นับแต่โบราณมาผู้เฒ่าผู้แก่ที่เจนโลก
มักเขียนข้อคิดเตือนใจ
จากประสบการณ์ของท่านไว้เสมอๆ ว่า
การยืมเงินแล้วไม่คืน
คำพูดให้ร้ายลับหลัง
ความอิจฉาริษยา
การฉีกหน้าทำลายชื่อเสียงผู้อื่น
การอวดโอ่ให้ผู้อื่นรู้ว่ามีเงินมาก
นิสัยเสียเล็กๆ น้อยๆ ทั้งห้าอย่างนี้
ต้องระวังให้ดี อย่าให้เผลอมีขึ้นมาในตัวเราได้
เพราะถึงแม้เราจะไม่ได้ลุ่มหลงไปกับ
สุรา นารี พาชี กีฬาบัตร
อันเป็นอบายมุขภายนอก
แต่ถ้าเรามีนิสัยเสียแบบนี้อยู่ข้างในตัว
ก็จะไม่มีเพื่อนดีๆ คนไหนอยากจะเป็นเพื่อนกับเรา
เมื่อไม่มีเพื่อนดีๆ อยากคบหา
ไม่มีเพื่อนดีๆ ให้การสนับสนุนเรา
แล้วเราจะสร้างความดีไปตลอดรอดฝั่งได้อย่างไร
พระบรมศาสดาตรัสว่า
อบายมุขที่ร้ายแรงที่สุด
คือการคบคนพาลเป็นมิตร
แต่เราต้องไม่ลืมว่า
คนพาลที่ล่อลวงให้เรา
ทำชั่วได้เลวร้ายที่สุด
ทำลายอนาคตให้ดับสิ้นได้เร็วที่สุด
ทำลายเพื่อนที่ดีให้เลิกคบกันไปได้เร็วที่สุด
ไม่ใช่พาลภายนอก แต่เป็น
พาลภายใน
นั่นก็คือนิสัยที่ไม่ดีในตัวเรา
ไม่ใช่แค่อบายมุขทั่วไป
ที่ทำให้หมดอนาคตเท่านั้น
แม้แต่นิสัยไม่ดีบางอย่าง
ที่ดูเล็กน้อยแต่โทษร้ายแรง
ที่ชอบทำอยู่ทุกวันๆ เพื่อระบายอารมณ์
ถ้าหากไม่รีบแก้ไข ก็อาจจะให้โทษภัย
ที่รุนแรงยิ่งกว่าอบายมุขทั่วไปเสียอีก
ดังนั้น การไม่ฝึกหัดขัดเกลานิสัยดีๆ ให้ตัวเอง
การไม่ขจัดนิสัยไม่ดีเล็กๆ น้อยๆ ที่ชอบนินทาว่าร้าย ชอบเอาเปรียบผู้อื่น หรือการมีนิสัยที่ชอบหลอกตัวเองให้เป็นมิจฉาทิฐินั่นแหละ
นิสัยไม่ดีเหล่านี้ แท้จริงคือพาลภายใน
คืออบายมุขที่ทำไปไม่รู้ตัวอยู่ทุกวัน
คือปากทางแห่งความหายนะที่ร้ายแรงที่สุด
ที่เราสร้างขึ้นมาทำลายตัวเองโดยไม่รู้ตัว
ที่สำคัญก็คือ เมื่อปล่อยปละละเลยไว้นานวันเข้า ก็มักจะไม่มีใครกล้าเตือน
เพราะไม่เหลือเพื่อนดีๆ ในชีวิตแล้วนั่นเอง
ดังนั้น ถ้าปล่อยตัวเองไว้แบบนี้
แล้วจะสร้างบารมีไปตลอดรอดฝั่งได้อย่างไร
-----------------------
1 กรกฎาคม 2564
22.30 น.
ไม่มีความคิดเห็น